سرویس شهری تبریزبیدار؛ پژمان اکبری
هرچقدر که از عمر شورای شهر تبریز می گذرد، بیشتر بدین نتیجه می رسیم که عده ای از اعضا، برای حضور در شورای شهر تبریز عجله کرده اند و بهتر بود، مقداری بزرگتر شده تا با ادب و اخلاق و نزاکتِ بیشتری پای به عرصه مجموعه شهرداری می گذاشتند. چرا؟
بخوانید؛
مروری کوتاه بر جلسات اخیر شورا نشان می دهد که بعد از گذشت دو سال از عمر شورا، هنوز که هنوز است نطق ها و سخنان اعضای شورا، بخصوص نطق های پیش از دستور، بوی عقده گشایی می دهد. عده ای از اعضای شورا فکر می کنند که هر چقدر صریح و به اصطلاح آتشین سخن بگویند، بهتر توانسته اند به وظیفه خود عمل کنند، لکن دانستن این نکته که بین پیگیری حقوق مردم و صحبت های تند مزاج (که غالبا با کلی گویی و اتهام زنی همراه است) تفاوت زیادی وجود دارد، فهم زیادی نمی خواهد.
متاسفانه باید گفت آن چه که بیشتر از همه در جلسات شورای شهر نمود علنی پیدا کرده است، حاشیه های مهم تر از متنی است که با تیزبینی رسانه ها و همچنین عدم کنترل اعضای شورا بر ادبیات گفتاری و رفتاری خود، عملا مصوبات اصلی را به محاق برده است. بسیاری از مردم و نخبگان جامعه که جلسات شورا را پیگیری می کنند، هر هفته منتظر هستند تا ببینند که این هفته کدام یک از اعضای شورا به جان هم افتاده و با ادبیات زننده با یکدیگر صحبت می کنند. آیا واقعا شان جلسه شورای شهر تبریز (بعنوان شهری که اولین هایش زبانزد است) بایستی اینگونه باش؟!. اینکه اعضای شورا سوالات، مطالبات و یا انتقاداتی به صحبت های یکدیگر داشته باشند، امری طبیعی و منطقی می باشد، اما مطرح کردن آن به صورت کاملا عامیانه و با ادبیات طلبکارانه، دون شان اعضای شورا می باشد.
شاید اگر بتوان بدیل این جلسات در فضای دیگر جستجو کرد، بهترین آن را می توان در صف نانوایی و یا تاکسی های شهری مشاهده کرد، با این تفاوت که تحلیل های عامیانه و البته صادقانه مردم، بدون در نظر گرفتن منافع شخصی و جناحی می باشد. اگر روزی این پیشنهاد مطرح بود که جلسات شورا بصورت زنده پخش گردد تا اعضا، حرمت بیشتری نگه دارند، لکن اتفاقات و درگیری های لفظی چند هفته گذشته نشان می دهد که امید جدی به اصلاح این رویه نمی باشد. شاید برگزاری غیرعلنی جلسات و ندانستن مردم از محتوای جلسات ، جهت حفظ شان شورا، پیشنهاد بهتری باشد.
یکی از نکات مهمی که در جلسات اخیر شورا محل بحث بوده است، افشای ناگفته هایی از رانت خواری ها، سوءاستفاده و تخلفاتی که توسط افراد و یا شرکت های خاص انجام شده است. نکته قابل تامل در افشاگری های مدنظر، مطرح کردن آن به صورت کلی، ابهام آمیز و همراه با کنایه می باشد که در این مورد بایستی گفت که اولا چنانچه هدف افشای تخلفات است، باید این مساله بصورت شفاف و علنی مطرح گردد، نه اینکه به گونه ای باشد که بر ابهامات مساله بیفزاید، اگر چنانچه تخلف آشکاری اتفاق افتاده است، چرا به جای کلی گویی در جلسات شورا، از مسیر قانونی و قضایی پیگیری نمی شود. ، ثانیا مطرح کردن اینگونه مسائل نه تنها تاثیر مثبتی میان اقشار مختلف مردم ندارد، بلکه باعث بدبینی مردم به مسئولین می شود، زمانی که تخلف آشکاری مطرح شده و در حد همان حرف در جلسه شورا می ماند و پیگیری جدی رسیدگی به تخلفات انجام گرفته صورت نمی گیرد، طبیعتا باعث دلسردی مردم نسبت به مسئولین در جهت پیگیری حقوق حقه شان می گردد.
اعضای شورای به زعم خود بدنبال افشای تخلفات هستند، به این امید که بتوانند محبوبیت خود را دربین مردم با نزدیکی و پیگیری مطالبات آن ها بیشتر کنند، ولی از آن جا که بخوبی می دانند مطرح کردن شفاف آن، می تواند هزینه های زیادی داشته باشد، به کلیات بسنده می کنند. همین مساله باعث می شود که مردم بیشتر از آن که این افشاگری را از روی دغدغه و پیگیری حق مردم بدانند، آن را به دلایل دیگری همچون «به چشم آمدن» می بینند.
