سرویس سیاسی تبریزبیدار؛
ولادیمر پوتین رئیس جمهور روسیه پس از ۸سال بار دیگر برای شرکت در اجلاس کشورهای صادرکننده گاز، به تهران خواهد آمد و با مقامت ارشد نظم دیدار خواهد کرد. این سفر ولادیمر پوتین در حالی صورت می گیرد که در چند ماه اخیر با ورود آشکار روسیه به بحران سوریه، ابعاد همکاری های ایران با این کشور، صورت بندی جدیدی را به خود دیده است.
گذشته از روابط نسبتا محکم و باثباتی که سیاست خارجی ایران و روسیه در تاریخ ۲۵ ساله پس از فروپاشی شوروی به خود دیده است، بحران جاری در سوریه سیاست های این دو کشور را بیش از پیش به هم نزدیک کرده است. از آغاز درگیری ها در سوریه، دو کشور مهم و قدرتمند، پشتیبان اصلی بشار اسد و دولت وی در برابر تروریست های وابسته به خارج بوده و هستند. اولین کشور جمهوری اسلامی ایران که محوریت نیروهای مقاومت را بر عهده داشته و دارد و دیگری رقیب سنتی آمریکا، روسیه.
برای بسیاری از ناظران دلیل اصلی حمایت ایران از سوریه مبرهم است و آن هم تقویت جبهه مقاومت و عدم انقطاع خط ژئوپلتیک شیعی در منطقه است اما هدف روسیه از حمایت های چندین ساله از بشار اسد چیست؟
چرا در روزهای اخیر روسیه آشکارا پس از ارسال تسلیحات نظامی پیشرفته به دمشق،با جنگنده هایی خود به مواضع مخالفین بشار اسد حمله کرده است؟
واقعیت آن است که، روس ها بیش از همتایان غربی خود عملگرایانه و پراگماتیست رفتار می کنند. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تبدیل جهان دو قطبی، به وضعیت سلطه جویانه آمریکا، روس ها به رقابت شدیدی با غرب، دست زدند. آنان در اتحادی نانوشته با چین، همسایه قدرتند خود، از توانمدی های آنان برای مقابله با غرب استفاده کرده و به جای تقابل رو در رو، به جنگ های نیابتی روی آوردند.
سوریه برای روسیه، خصوصا پس از تحولات اوکراین و الحاق کریمه به این کشور، اهمیت فراوانی یافته است. سقوط یکی از حیاط خلوت های روس ها در دریای مدیترانه برای در بندر طرابلس محصول ناخواسته بیداری اسلامی برای روسیه بود و این کشور را بدین سو سوق داد تا برای حمایت تنها پایگاه منطقه ای خود در دریای مدیترانه،بندر طرطوس، وارد جنگ های نیابتی با نزدیکان آمریکا شوند.
ایران و روسیه به عنوان ۲ حامی مهم و قدرتمند بشار اسد، گویا بر موضوع تعیین آینده سیاسی سوریه اتفاق نظر دارند اما آنچه تفاوت نظر میان این کشور را برجسته می کند، نظر ایران مبنی بر سهیم بودن بشار اسد در آینده سیاسی سوریه، بخشی جدایی ناپذیر از نظر سیاستمداران این کشور است که روس ها در این قضیه بر لزوم این سهیم بودن اتفاق نظر ندارند.
