یادداشت میهمان تبریزبیدار؛ سید سجاد پادام
ما در ترم ۲ اقتصاد خواندیم هنگامی که اقتصاد در رکود باشد دولت سیاستهای انقباضی انجام نمیدهد،یعنی اینکه دولت مالیاتها را افزایش نمیدهد و از طرفی در توصیههای امام علی(ع) به مالکاشتر(ره) در نامه ۵۳ نهج البلاغه هم دیده ایم که امام به مالک توصیه میکنند که در هنگامه تنگی و سختی مالیات را بر مردم آسان گیر.
اما در دولت آقای روحانی مشاهده میشود که مالیات دریافتی از ۳۸ هزار میلیارد تومان به ۱۱۰ هزار میلیارد تومان در سال رسیده است. نکته جالب این است که این افزایش مالیات و درآمد دولت آنهم در عین رکود نه از طریق وسیع کردن پایه مالیاتی و شفافسازی عملکرد بخش خاکستری و اخذ از فرارکنندگان بزرگ مالیاتی بوده بلکه از محل فشار بر خرده فروشان و صنایع حاصل آمده است.
دانستن این موضوع بسیاری از سوالات را در باب چگونگی ورشکست شدن تولیدی های کشور در دولت آقای روحانی، روشن میکند. البته اقتصاددانانی در کشور داریم که این ورشکستگی ها را نه به دولت بلکه به ساختار غیر رقابتی بنگاهها ارتباط میدهند.
حال اینکه اگر همین بنگاهها در کشور آلمان یا آمریکا هم باشند و بر اساس ساختار رقابتی آنها شکل گرفته باشند و در دوره رکود اخذ مالیات از آنها سه برابر گردد، قطعا تعداد زیادی شان ورشکست خواهند شد. البته حال این تحلیل ما را تولیدکنندگان در گود بهتر می فهمند تا اقتصادانان انتزاعی.
