به گزارش تبریز بیدار ، سوم فرودین ۱۴۰۰ این خبر منتشر شد: «حوالی ساعت ۷ صبح امروز بود که یکی از پاکبانان شهرداری منطقه۴ تبریز، در آغازین ساعات شیفت کاری، با تصادف نسبتاً شدیدی مواجه شد. به دنبال این حادثه، پاکبان حادثهدیده، سریعاً به مرکز درمانی انتقال یافت و تحت عمل جراحی قرار گرفت. به گفته پزشک معالج، با گذشت ساعاتی از عمل، وضعیت این کارگر پایدار و امیدوارکننده گزارش میشود.»
این خبر را روابط عمومی شهرداری تبریز منتشر کرد و بعدتر نیز عکس های شهردار تبریز که با تیم رسانه ای خود به عیادت پاکبان حادثه دیده رفته بود منتشر شد تا مشخص شود که مجموعه شهرداری نسبت به جان کارگران خود حساس بوده و پیگیر مشکلات آنان پس از حادثه است.
اما دیروز بود که این پاکبان عزیز در بیمارستان جان به جان آفرین تسلیم کرد و موجی از واکنش ها را برانگیخت.
در سالهای اخیر حوادث مختلفی برای پاکبانان تبریزی حادث شده است که تعدادی منجر به فوت شده است، اولین واکنش مجموعه شورای شهر و شهرداری برای این حوادث بخصوص در موارد منجر به فوت ابراز تاسف و قول پیشگیری از حوادث آتی بوده است.
حوادث منجر به فوت برای پاکبانان سرنوشت انسان ها را تحت تاثیر و تغییر می دهد و این وجهه پنهان ماجراست، صرف اینکه مستمری برای پاکبان جان باخته یا مصدوم از حادثه برقرار می شود نمی توان ابعاد دیگر قضیه را پاک کرد و این لزوم پیش بینی موارد پیش گیری را در به صورت مضاعف ضروری می کند، ضرورتی که در زبان جاری می شود اما در عمل دیده نمی شود.
در مرور مشروح مذاکرات یکی از جلسات قبلی شورای شهر تبریز که پس از فوت یک پاکبان برگزار شده بود اظهارات قابل توجهی بود. نکته اول این بود که همه در زبان محکوم می کردند حادثه را و گمانم فقط این عنوان نشده بود که چرا جناب عزرائیل روش جان ستانی با حوادث برای پاکبانان را کنار نمی گذارد.
در اظهار نظر دیگری آمده بود که مقصر شهروندان هستند که یا با سرعت بالا حرکت می کنند و یا آشغال ها را بر پشت ماشین سواری بر خیابان پخش می کنند و باعث حادثه برای پاکبان می شوند.
دیگری گفته بود که با حضور پلیس برای پاکبانان جلسات آموزشی برگزار شده اما ناکافی بوده است مقصود این سخن آنست که خود پاکبان احتمال یوی مقصر حادثه بوده است.
عضو دیگر نبود تجهیزات کافی شرکت های پیمانکاری و عدم نظارت را عامل حوادث دانسته بود که این مبحث نیز برعهده شهرداری است اما هیچ سازوکاری برای این مساله متصور نیست که اگر بود حوادث ادامه دار نبود.
مقصود از مرور این نظرات این بود که دیدگاه های افرادی که می باید در این موضوعات پاسخگو باشند را بدانیم. هیچ چیزی حتی همان پول و مستمری که آقایان مسئول وعده می دهند جای جان از دست رفته و صدمه جانی را پر نمی کند و باید سازوکاری پیشگیرانه برای مساله طراحی شود و مدعی العموم پیگیر حق پاکبانان از دستگاه شهرداری باشد، تجربه نشان می دهد که نام گذاری خیابان و چهارراه دردی از پاکبانان دوا نمی کند.
عمر این پاکبان عزیز به دنیا نبود و هیچ تسلیتی نمی تواند جای پدر را برای دو کودک خردسالش و جای همسر را برای همسرش پر کند و این همان فاجعه ای است که مسئولان براحتی از کنارش رد می شوند.
از زمان فوت هم پیام های تسلیت است که صادر می شود، از مدیران و اعضای شورایی که پیام تسلیت صادر می کنند باید پرسید از زمان فوت پاکبان قبلی تا این پاکبان عزیز چه اعمالی برای پیشگیری حوادث انجام داده اند؟!
انتهای پیام/
