هر روزی که به آغاز دوره جدید شورای شهر نزدیک می شویم، شاهد اتفاقات ریز و درشت و پیچیده تر شدن معادلات شهری و شورایی هستیم.

در روز های گذشته خبرهای منتشره از اقدامات یک کارگاه نام آشنای تولید چسب در تبریز سوژه شبکه های اجتماعی و حتی رسانه های خارجی شده است.

هواداران تراکتورسازی که از زمان حضورشان در لیگ ۱ تا امروز فرهنگ سازی های مختلفی را در فوتبال ایران انجام داده اند باردیگر همه نگاه ها را به سمت خود جلب نمودند.

ریاست شورا بر کلانشهری همچون تبریز نمی تواند محدود به یک حزب و جناح و براساس یک لیست باشد بلکه معادلات مهمی همچون ارتباط و تعامل با سایر ارگان ها و سازمان ها، دارا بودن وجهه فراشهری در سطح ملی نیز در این مسئله بسیار تاثیرگذار است.

زندگی اجتماعی در شهرها اغلب در فضایی به نام پیاده رو شکل می گیرد لذا هر چقدر این فضا ایمن، زیبا، متنوع و متفاوت باشـد زنـدگی اجتمـاعی در آن قوی تر، واضح تر و پایدارتر خواهد بود.

انتخاب شهردار آینده موضوعی است که بیش از ترکیب هیئت رئیسه افکار عمومی و نخبگان سیاسی و شهری را به خود درگیر ساخته و گمانه زنی های بی پایان و اخبار تائید نشده فراوانی در تارنماها و کانال های تلگرامی در حال پخش است.

زندگی مشترک به معنی به شراکت گذاشتن همه چیز با همسرمان است، اما در این بین نمی‌توان انکار کرد که هر انسانی مستقل از دیگران است، همان‌طور که کودک از والدینش یا حتی خواهر یا برادر دو قلویش مستقل است.

سنت نانوشته مدیریتی در کشور است که با پایان عمر ۴ ساله یک دولت بخش عمده ای از مدیران آن احساس خانه به دوشی کرده و کم کم آماده تحویل سمت مدیریتی خود می شوند و صدالبته چنین نیز می شود.

سیاسی بودن این لیست و تردیدها برای اعمال نفوذ، اعمال سلیقه و نگرش های جناحی، حزبی و گروهی افکار عمومی و پژوهشگران را از سیاست زدگی و سیاسی کاری این شورا در قالب بازتولید شورای دوم شهر نگران کرده است.

در سالهای اخیر برخی عوامل موجب رکود در بخش صنعت شده، به طوری که برخی از واحد های تولیدی با کمتر از نیمی از ظرفیت خود مشغول به کار هستند و بسیاری از آنها هم به صورت تعطیل کامل یا نیمه تعطیل درآمده اند البته ناگفته نماند استثناهایی هم در این زمینه وجود دارد و مجموعه‌های موفقی هم در این میان می‌توان یافت که حالا با روش‌های خاص خودشان و یا شاید پشتوانه مالی و … توانسته‌اند در این بازار کساد به فعالیت خود ادامه دهند.