چند دستگی نمایندگان استان بار دیگر داغ حادثه قطار تبریز_ مشهد و حواشی پس از آن را برای افکار عمومی در آذربایجان زنده می کند. سال گذشته در همین ایام با هزاران تابلوی تبلیغاتی از تاسیس فراکسیونی به نام ترک زبانان در مجلس سخن راندند اما دیدیم این فراکسیون با کشته شدگان حادثه قطار توسط برخی از همین نمایندگان تشییع شد.

سهل انگاری مسئولین و متولیان امر، همواره مشکل ساز بوده.با این وجود هیچ گاه برخورد محکمی با مقصران صورت نگرفته. همیشه این اتفاقات تلخ در گردنه “سیاسی بازی” دولت و مجلس گیر کرده و فرجام خوبی نداشته است.

سؤالی که مطرح می‌شود این است که با وجود مخالفت شدید عراق، ایران و ترکیه آیا باز هم بارزانی می‌تواند این رفراندوم را برگزار کند؟

آیا فقط طبقه متوسط مدرن شهری تبریز که خاستگاه برخی لیست های سیاسی است، گفتار و گفتمان سیاسی دارند و محرومین و حاشیه نشینان شهری که جمعیت قابل توجه ۵۰۰ هزار نفری را در تبریز شامل میشوند نباید از مواهب این شورا و شهرداری استفاده کنند و گفتاری در عرصه مدیریتی داشته باشند؟!!

آنچه در این بین مهم است این می باشد که جوانان با انگیزه تراکتور نباید اسیر حواشی شوند چرا که در این صورت ورق به نفع رقبا برخواهد گشت.

به نظر می‌رسد حجت الاسلام آل هاشم مسائل اقتصادی را بر مسائل امنیتی در اولویت قرار داده و نسبت به وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم در فضای پسابرجام نگرانی بیشتری دارد و در اشاره به مباحث مختلف استان بر حوزه صنعتی و اقتصادی بیشتر از هر امر دیگری توجه می‌نماید و حتی این حوزه را بر مباحث امنیتی استان در اولویت قرار می‌دهد

زمانی که در لیست های سیاسی منافع طیف معدود چند صد نفره حامیان و توده های نهایتا چند ده هزار نفری در شهر بر منافع عمومی و همگانی چند میلیونی شهر بچربد، مدیریتی رانتی، بخشی نگر، سیاست زده و ناکارآمد بر سر کار می آید.

ریتم کند است و خسته کننده. زمانی هم که کم کم داستان دارد به حرکت می افتد، نویسنده آیدا را می کشد. شانسی! بر اثر تصادف. و این تصادف تاثیر گذار است بر کل فیلم. کل فیلم نباید روی یک شانس باشد…

تبریز در محتوا شبیه باکو است. شهری زیبا و با ساختاری که تلفیقی از سنت و مدرنیته است. شهری با انبوه زیرگذر و روگذر که ترافیک را به حداقل رسانده و جلوه گری بصری خوبی دارد؛ اما با عبور از این ظاهر زیبا حتی در حد یک خیابان یا کوچه به شبه همان تصاویر باکوی واقعی می‌رسیم.

رسم سیاسی بدی در چندین دهه اخیر در تجربه تاریخی ایرانیان و سیاست ورزی مردان سیاسی آنان نقش بسته که ناکارآمدی های خود را به پای چیزی انتزاعی به نام قبلیا و گذشته می گذارند و موفقیت های احتمالی را حاصل درایت و کاردانی خود‼️